Op 08-Augustus streek ons hele circus neer in Staphorst voor de eerste Wedstrijd van het jaar. Claud (onze penningmeester) deed enthousiast mee en verhaalt hieronder (nog) enthousiaster over hoe hij de dag beleeft heeft.
21-8-2021, Captain Slow goes Staphorst!
“Whoop! Whoop!”, de wekker gaat af maar het is zinloos want ik ben al meer dan een uur klaarwakker want… vandaag kunnen we weer! Eindelijk weer een fijne competitiedag in het fraaie Staphorst. Zo komt het dus dat ik met gezonde kriebels meer dan royaal op tijd mijn beentje over de trouwe CBR gooi en op mijn gemakje oostwaarts tokkel. Onderweg weet ik nog wel een beetje te genieten van de omgeving maar eerlijk is eerlijk, ergens tussen Lelystad en Kampen dwalen mijn gedachten al af naar de prangende vraag wat de Meesterbouwer-Peter nu weer voor listig parcours heeft verzonnen… De laatste trainingen in Japanse stijl hadden een fijne flow en waren iets meer op snelheid ge-ent dan het draaiwerk-op-de-postzegel wat je ook in Gymkhana tegenkomt. Dat beviel me wel al mag hij die hatelijke jinxen best vergeten dit keer. Hoe dan ook, het is altijd een feestje dus: “Hop hop, gas erop en door naar Staphorst!”
Aangekomen op het evenemententerrein “De Tippe” zie ik de vaste harde kern al druk bezig met het parcours en ik heb mijn helm net af kunnen zetten als Martijn me een bezem in de hand duwt om de baan helemaal spic en span te maken voor het motorische geweld wat we straks los zullen laten op het nu nog lichtelijk bezoedelde asfalt. Samen met Jan (aka known als “De Tsjechische Bladblazer”) en een aantal andere “bezemisten” is de baan al snel Gymkhana waardig. Vele handen maken licht werk, nietwaar? Aldus meteen fysiek opgewarmd staan we braaf met zijn allen naar de briefing van het wedstrijdopperhoofd te luisteren. Zoals altijd is Arnoud kort, bondig en humorvol en al ras komt het moment suprême en mogen we het parcours verkennen! “Ha! Eureka! Geen jinxen…” Het blijft fascinerend om dit deel van de wedstrijd te zien. Marie gaat te voet voorop en alle rijders volgen haar als ware ze moeder gans… Dat houden we precies één rondje vol want sommige Gymkanisten hadden eigenlijk liever atletiek gedaan en vinden het nodig om het parcours rennend te verkennen. “Oef, daar wacht ik nog ff mee tot ik koffie op heb, denk ik…”
Goed: het parcours is verkend, het “zo ga ik het doen”-filmpje heb ik meer dan tien keer in mijn hoofd afgespeeld, alle kleding is aan, helm op de bol dus “START YOUR ENGINES!” Flux begeef ik me naar het opwarmparcours want ik ben al als derde aan de beurt dus tijd om de kunst af te kijken heb ik dit keer niet. Bij mij dient het opwarmparcours niet alleen om mezelf op te warmen maar ook om wat temperatuur in de bandjes te brengen. Echte cracks hebben bandenwarmers. Echte cracks komen met een grote bus of een aanhanger waar mijn volledige huisraad op past. Echte cracks zijn snel…
Veel te snel wuift Herr ober-parcours-ontwerper-en-deputy-wedstrijdleider Peter me naar de startbox. Megavolts aan spanning sidderen door het lijf, tunnelvisie naar de eerste blauwe pion is 100%, in de verte hoor ik het fluitsignaal”: “GAAAS!” Gelijk een tijger springt het stalen ros naar voren en met de lichtvoetigheid van een antilope zoeft de perfecte harmonie die motorfiets en rijder nu zijn aan de pylonen voorbij… “PATS” deze bubbel is in de eerste seconden al gebarsten want de realiteit is dat ik spoorzoekend en aarzelend mijn weg baan door het tot twee minuten geleden nog zo overzichtelijke woud aan gekleurde obstakels. Maar, niet getreurd want ook zonder gps weet ik mijn weg te vinden, al betrap ik me er te vaak op dat ik denk: “Eh, wat ben ik vergeten? O, ja: GAS!” Ik voltooi mijn eerste heat in elk geval foutloos en eigenlijk is dat voor Gymkhana-Rookies al een overwinning. (Hoor ik hier Bert brommen dat een kinderhand snel gevuld is?)
Na mijn eigen run heb ik tijd om de verrichtingen van de rest te bewonderen en dat is ook één van de aspecten die zo’n wedstrijddag zo leuk maken. Het succes van een aantal “gele hesjes” die “groen-waardig” rijden, de grijns van een Duitse vriend die met een mooie stoppie tot stilstand komt en natuurlijk de heerlijke, deels onderhuidse, rivaliteit in de blauwe klasse maken het tot een waar kijkspektakel. Hoe besmettelijk de Gymkhana-drug hierdoor kan zijn, blijkt maar weer eens uit het feit dat een toevallig passerende motorrijder die geïnteresseerd komt kijken, na de match meteen onder vakkundige begeleiding en in aangepast tempo het parcours over gaat.
Goed, na de eerste heat kan de balans opgemaakt worden en mijn conclusie is: “Wakker worden, Claud!” Overigens ben ik niet de enige die wat goed te maken heeft want vrij verrassend blijken zelfs de blauwe cracks “mere mortals” en heb ik een veelvoud aan voetjes aan de grond gezien. Dat schreeuwt om revanche in ronde twee! De tweede heat gaat in elk geval sneller dus dat is heel fijn, al merk ik wel dat het allemaal wat minder netjes gaat. Denken aan Flow en aan Gas tegelijkertijd zit er voor deze “Captain Slow” nog niet in. Daarvoor zal ik toch wat meer meters moeten maken maar met twee wielen blokkerend op een blauwe pylon afstormen en niet gaan liggen is een overwinning op zich. Aan de top van het klassement is het spannend want Bert is ontketend op zijn NSR en Martijn revancheert zich prachtig voor een verknalde eerste ronde. Richard vind het parcours inmiddels zó leuk dat hij een pionnetje dubbel doet (Ach, toch tijd zat…) en ziet daarmee de kans om zich te verbeteren aan zich voorbij gaan. En vlak natuurlijk Bob niet uit. Waar je hem ook op zet, hij gaat altijd voluit en is zo’n vervelend type wat zonder training aan komt waaien en dan iedereen (nou ja, iedereen?) les geeft.
Als de motoren zwijgen en we ons puffend en zwetend in het inmiddels tamelijk ongenadige middagzonnetje hebben verzameld rondom het allesbepalend podium blijkt Richard het toch weer gefikt te hebben (Eigenlijk waren er dus twee Duitsers vandaag). Minstens zo vermeldenswaardig is dat Paul en Bob Roodbaard hun eerste “bib”-punt binnen hebben. Gefeliciteerd mannen, echt knap gedaan! Terwijl het parcours wordt omgebouwd naar een oefentrack voor de gearriveerde leden die graag willen rijden maar nog niet zo’n zin in wedstrijden hebben, wordt er op het terras spontaan een buffet met hot dogs geopend. Wat is het toch een heerlijke club mensen, die Gymkanisten. Top!
Wegens verplichtingen elders laat ik het oefenparcours dit keer lopen. Wel jammer, want er valt nog veel te verbeteren en mijn ervaring is dat er altijd wel betere rijders te vinden zijn die je met tips en tricks willen bijstaan. Overigens zou ik ook aan alle leden die nog wat wedstrijdschuw zijn willen zeggen: “Doe het gewoon. Echt!”
Tenslotte een grote “Dank U!” aan alle organisatoren en helpers. Echt fantastisch werk want zonder jullie gebeurt er niets… Nu rest me niets anders wachten tot het volgend event. 12 September. Heerenveen, 22 nachtjes slapen…